Het zit er op! 

De valiezen volgepropt klaar voor vertrek,  de auto geladen en de steutels van het hotel afgegeven… En het was pas 11u ‘s ochtends.  Aii.  Latoya haar vlucht was pas om 18u30, die van ons om 21u30. Nog redelijk wat tijd te doden dus. Las Vegas trokken we niet meer in,  dus installeerden we ons met onze voorraad water aan het zwembad. Nog maar 16 flesjes te gaan 😉 

Het was enorm warm vandaag! We zaten precies in een oven en we hadden geen plekje meer in de schaduw!  Rond 12u30 zou het 2e zwembad open gaan en daar stonden wel parasollen! Latoya stond dan ook als een echte zwembadtoerist stipt om 12u25 klaar met enkele handdoeken in de aanslag om een schaduwplekje te veroveren.  

Dankzij het spurtje dat ze trok konden we de rest van de dag in de schaduw doorbrengen,  terwijl we aan onze cocktail nipten en frietjes met pizza aten.  

Rond 15u30 was het tijd om Latoya naar de luchthaven te brengen.  We stelden het afscheid zo lang mogelijk uit,  maar uiteindelijk moesten we toch met pijn in het hart haar alleen door de bagagecontrole zien gaan.  We hadden het liever anders gezien,  maar op onze vlucht was er helaas geen betaalbare plaats meer 🙁 Met moeilijk te bedwingen tranen keerden we met ons 3 terug naar de auto. 
We hadden nog 2 uur te doden.  De auto kreeg nog een wasbeurt en we hopten vlug even een outlet binnen. Tegen 19u namen we voor de 2e keer vandaag afscheid.  Bye bye rode Dodge.  Jaja na zo een 5200 km doet dat ook een beetje pijn. 

Papa kon geen 3e afscheid aan.  Onze frigobox op wieltjes moest en zou mee het vliegtuig op. Dus daar liepen we dan.  Als echte toeristen met een frigobox in de luchthaven.  Maar het is gelukt.  De papa mag zijn frigobox houden

We zitten nu aan de gate en binnen 5 minuten mogen we boarden. Het einde van onze reis is in zicht. 

 We vliegen eerst 10u naar Londen. Vanaf daar nemen we een korte vlucht naar Amsterdam,  waar Latoya op ons zal zitten wachten. 

Bedankt om onze blog te volgen, jullie reacties waren super.  Wij hebben er zeker van genoten,  hopelijk jullie ook van onze blog. 

Only in Vegas!

Lawaai,  geklop en geschreeuw van de kamer boven ons hebben ons deze nacht tot 4u wakker gehouden. Doodmoe en lichtjes hopeloos hebben we dan maar midden in de nacht de receptie gebeld.  Een bezoekje van de security maakte voorlopig een eind aan het gefeest. Rond 9u begon het gerommel helaas opnieuw.

En zo komt het dat we deze ochtend tegen onze verwachtingen in, opnieuw onze valiezen aan het inpakken waren. De kamer boven ons bleef nog een nacht, wij niet meer. We kregen een nieuwe kamer in het hoofdgebouw. Onze valiezen lieten we voorlopig in de auto achter en met een kleine vertraging vertrokken we na ons zoveelste Starbucksontbijt richting ‘the Strip’. Rechtover Circus Circus (ons hotel) zouden we de monorail kunnen nemen. Een treintje dat hoog in de lucht rijdt en de strip langsgaat.

We begrijpen niet wat Amerikanen met het inschatten van afstand hebben, maar ze kunnen het dus niet! De monorail lag op een kwartier stappen van ons hotel, en dus helemaal niet gewoon rechtover het hotel. Het treintje was wel handig, in no time stonden we aan het eerste hotel dat op onze must – do lijst stond: Venice. Wat een hotel! Een winkelstraat helemaal met Gondels, valse blauwe lucht en resto’s, midden in het hotel! We konden even niet bevatten wat er allemaal rond ons gebeurde.Van Venice trokken we naar Paris, vervolgens naar Caesar en zo ging het maar door! We zagen enorm veel casino’s, want bij elk hotel waar je binnen gaat, moet je eerst hun casino door. We reden met de monorail (die langs de achterkant van de hotels loopt) de hele strip af. Je zou verwachten dat we dus niet echt veel hebben gewandeld vandaag. De strip is slechts 4km lang en we namen dan nog een treintje ook. Maar amai! Tegen 18u30 deden onze voetjes zo pijn! We hebben deze avond even op de stappenteller gekeken, en wat blijkt: 23km hebben we vandaag gewandeld! Zo groot zijn die hotels.

We waren vanavond allemaal zo opgelucht als we aankwamen in onze kamer! Eindelijk rust, geen geluid, geen bling bling, geen neon en of druk verkeer. Gewoon stilte, zalig!

We zijn deze avond nog even terug gegaan om te gaan eten, de M&M-shop te bezoeken en de Bellagio fonteinen te bekijken. Deze keer gingen we met de taxi, want als we de monotrain zouden nemen zouden we sowieso weer door een casino moeten lopen. Die haltes zijn namelijk zo opgesteld dat je altijd in een of ander hotel moet uitstappen en dus vervolgens ook volledig moet doorkruisen. Geen casino’s meer voor ons, gewoon de Strip was voldoende voor ons.

Morgen keren we terug naar het Belgenlandje, Latoya heeft om 18u haar vlucht, wij rond 22u. Van Las Vegas hebben we nu wel genoeg gezien, morgen zal het nog een middagje genieten van de zon worden, met de voetjes in het zwembad en een watertje in de hand ( we hebben namelijk nog 17 flesjes water over, en die moeten op 😉 )

Het was een fantastische reis, nog één dagje te gaan.

Wat een dag!

Vandaag was bijna onwerkelijk!
Deze ochtend stond de wekker alweer om 10 voor 5 om de zonsopgang te kunnen meemaken. Papa rolde uit bed na het aflopen van de wekker en piepte met kleine oogjes langs het gordijn naar buiten. Wolken! Helaas geen zonsopgang, wel nog lekker 2 uurtjes verder slapen. We hoopten dat dit geen voorteken voor de rest van de dag zou worden…eentje met tegenslagen. Om kwart voor acht stond onze vlucht geboekt met de helikopter.

We arriveerden ruim op tijd aan de luchthaven en het was daar al een drukte van jewelste! Het was nog steeds bewolkt maar in tegenstelling tot gisteren leken het deze keer geen onweerswolken. Nog een half uurtje in spanning wachten en dan zouden we weten of we de lucht in konden. Tromgeroffel….jaja! Jullie duimpjes hebben geholpen, onze vlucht ging door! Hoera! We kregen allemaal op naam een plaats toegewezen, in zo een heli is het niet om het even waar je gaat zitten, alles is volgens gewicht bepaald. Nog even een foto voor de helikopter en we mochten aan boord.

Papa en ik zaten aan het raam, mama en Latoya tussen ons in. Daar zaten we dan, alle 4 op een rijtje achter de piloot met een gigantische koptelefoon op ons hoofd en toch wel wat zweethandjes. Het was voor ons allemaal onze eerste helikoptervlucht en we wisten niet goed wat te verwachten, zou het fel bewegen? Zouden we misselijk worden? Last hebben van hoogtevrees? Na enkele geruststellende woorden van de piloot stegen we op…. en weg waren we! Het was FENOMENAAL! De helikopter was boven onze verwachtingen uit super stabiel, van de hoogte hadden we geen last en het uitzicht…daar zijn gewoon geen woorden voor. In ons koptelefoon hoorden we eerst een leuk deuntje, tegen dat we over de canyon waren kregen we de hele uitleg te horen over het ontstaan en de geschiedenis van de canyon. Na ongeveer 25 minuten konden we onze voetjes weer op de grond zetten en we liepen alle 4 met een glimlach tot achter onze oren terug naar de auto. Wat een ervaring! Onze eerst helikoptervlucht ooit, en dan nog over zo een mooi natuurverschijnsel.

Het was intussen tijd om afscheid te nemen van de Grand Canyon. Met een koffie en een donut in de hand laadden we de auto in en zeiden de rim vaarwel. Hup naar onze laatste bestemming van deze reis: Las Vegas! De rit van de Grand Canyon naar Las Vegas is niet zo lang, dus we hadden tijd genoeg om tussendoor nog wat te toeristen. En laat nu net een super lang stuk van route 66 tussen deze 2 plaatsen liggen. We hebben onze hele middag doorgebracht op deze door  natuur omgeven historische weg en het was fantastisch!

Het eerste stadje dat we doorkruisten was Seligman en het was meteen alsof we de film Cars binnenreden. Oldtimers, oude ‘gas stations’ die waren omgebouwd tot souvenirwinkels, motels, …. we wisten niet waar eerst kijken. We dropten de auto vlug langs de kant van de baan en liepen even door het dorpje (= straat). Intussen hadden we ook wel een dorstje gekregen en hadden we ons oog laten vallen op een leuk wegcafeetje: Snowcap ; Het stond er ook vol met oldtimers, op de oude tafeltjes stonden grote fake bloemen, echt alles was over de top kitsch, maar het was echt af. Iets bestellen bleek een hele opgave te zijn, niet door de drukte, maar door de vele grapjes. Het begon al toen Latoya de deur wou openen. Dit wou maar niet lukken, de klink deed het precies niet. Na een goed te kijken bleek de deur 2 klinken te hebben. Langs elke zijde van de deur één… en Latoya had natuurlijk de verkeerde vast. Vervolgens liepen we van de ene grap in de andere, cola met kilo’s ijs, bij het vragen van een rietje kregen we een hoopje stro, bij een klein ijsje kregen we een dopje ijs, en zo ging het maar door! We lagen echt in een deuk! Wat een aanrader!

Met pijnlijke lachspieren keerden we terug richting auto, klaar voor het volgende stuk route 66. Langs de rest van de weg kwamen we nog verschillende oude ‘gas stations’ tegen, hopen oldtimers en tot Latoya’s grote vreugde: Enkele cactussen.

Onze tocht over route 66 liep tot in Kingman, na dit dorp bedankten we route 66 voor de geweldige namiddag en gingen dan de snelweg op, in rechte lijn naar Las Vegas.

Of dat dachten we toch. Door al onze euforie over de route 66 waren we bijna de Hoover Dam vergeten! Gelukkig lag deze op onze weg en konden we vlot een korte tussenstop maken. Prachtig om te zien hoe zo een bouwsel zoveel water kan tegenhouden.

Rond 19u waren we in ons hotel Circus Circus (we eindigen dus in hetzelfde hotel als we begonnen zijn), vlug zijn we in onze avondkleren gesprongen en hebben we koers gezet richt Fremont Street. En alweer stonden we daar…met onze mond open tot op de grond, verbaasd over wat we zagen! Zo onwerkelijk! De hele straat was overdekt door een groot neon – plafond waar een grote lichtshow met muziek op werd gegeven! Hoewel we meer zin hadden om gewoon te blijven staan en staren, kregen we onszelf toch zo ver om verder te wandelen richting ‘The Golden Nugget’. Dit hotel zou volgens Aldo en Petra een top buffet hebben voor een spotprijsje. Tot onze vreugde was het ook nog eens Italiaanse avond, dus we hebben ons kunnen laten gaan. Wat een top tip.

Anderhalf uur en dik gevulde buikjes later stonden we weer op de stoep naar het neon – plafond te staren. We hebben de hele straat doorgeslenterd en keken naar alle acts en shows onderweg. Trashbeats, graffiti, halfnaakte vrouwen (waarvan zelfs één hoogzwanger), dansende travestieten, starwars, spiderman, … je kan het zo gek niet bedenken of het staat er. Je kon zelfs langs een soort kabelbaan door de lucht doorheen heel de straat vliegen!

Met pijnlijke ogen van al dat neon vertrokken we terug naar ons hotel, klaar voor de Strip morgen, al kunnen we haast niet geloven dat het nog zotter kan worden.

Afgronden en wolken in de Grand Canyon

In alle vroegte trokken we deze ochtend de deur van onze kamer achter ons dicht. Met kleine oogjes gingen we richting auto, want om 5u38 zou de zon op komen. Dit wilden we voor geen geld missen. Maar helaas de wolken gooiden roet in het eten, even twijfelden we om terug in ons bedje te kruipen, maarja, we waren nu toch op en we besloten toch de kans te wagen. Hup de auto in en richting het view point. De wolken bleven, maar via een kleine gaatje, ergens in de verte van de canyon konden we toch een beetje de zon zien verschijnen. Het was niet veel, de canyon baadde niet in prachtig oranje zonlicht, maar we waren toch blij dat we geweest waren. Morgen staan we weer vroeg op en ondernemen we een tweede poging.

En daar zaten we dan… om 5u50 in de ochtend, klaarwakker in onze auto. Dan maar naar de receptie om het weerbericht voor de komende dagen te bekijken. We profiteerden van de gelegenheid om even op het snelle wifi-netwerk te gaan (om 6u ’s ochtends zit er nog niet veel volk in de receptie om te internetten). Met 2 koffies en een thee gingen we terug naar de kamer waar onze ontbijtkoeken op ons lagen te wachten. Het was intussen half 7… onze helikoptervlucht was pas om 9u35. Nog een tijdje niets te doen dus. Latoya en ik vielen terug in slaap en mama en papa gingen naar de winkel om onze lunchpakketten te kopen.

Om half 9 vertrokken we terug richting de luchthaven voor de helikoptervlucht, het was nog steeds zwaar bewolk en in de verte hoorden we het zelfs  rommelen in de lucht. Met een bang hartje gingen we binnen en de man aan de receptie bevestigde helaas wat we vreesden. Het was te gevaarlijk om op te stijgen, onze vlucht werd geannuleerd. Morgen een nieuwe kans, we hebben een reservering om half 8 ’s ochtends en hopen alsnog de Grand Canyon vanuit de lucht te zien.

Daar we de afgelopen dagen bijna altijd tijd tekort hadden, hadden we nu plots tijd te veel, we aten een 2^e ontbijt (we hadden toch nog veel koffiekoeken van gisteren over), smeerden ons stokbrood voor ’s middags, trokken de stapschoenen aan en gingen richting visitor center voor wat tips over de wandelingen.
We kozen ervoor te ‘hiken’ op het ‘Bright Angels trailhead’. Op aanraden van de ranger zouden we tot aan het eerste ‘restpoint’  gaan. Deze tocht zou een lengte hebben van 2.4 km enkel hebben en ongeveer 3 tot 4 uur in beslag nemen. We begonnen vol goede moed aan de wandeling. Maar al snel bleek wat voor wandeling dit zou worden, eentje langs diepe afgronden, over een paadje van soms maar 1m(!) breed.

Ik heb (vrij extreme) hoogtevrees, dus na 5 minuten stappen ( en nog maar 100 m verder te zijn) stonden we voor een dilemma: verdergaan op mijn super traag en beverig tempo, of terugkeren. We besloten ervoor verder te gaan, ik ging hier niet flauw doen (voelde me wel al flauwtjes) en we hebben de tocht tot aan het ‘restpoint’ gehaald (na enkele breekpuntjes bij mij). We deden er anderhalf uur om naar beneden te gaan, naar horen zeggen zou het dubbel zo lang duren om terug te keren, want de terugweg liep volledig bergop, terug naar de rim.

De tocht was wel meer dan de moeite waard! Het uitzichtpunt was fenomenaal en zo we hadden alweer een picknickplekje om jaloers op te zijn en het belangrijkste van allemaal, de zon was erdoor gekomen. Één nadeel, het zat er vol met eekhoorns, deze kleine bandietjes waren totaal niet schuw en zonder schaamte waren ze binnen de kortste keren aan de rits van onze rugzakken aan het prutsen om onze boterhammetjes te stelen. Snel hebben we onze lunch opgegeten en de nodige fotoshoot gehouden op een uitstekende rots, niet van mij natuurlijk, ik zat ergens achter een struikje onze rugzakken tegen de eekhoorns te beschermen terwijl de rest van de familie lekker op de rand ging zitten.

Na een half uurtje hebben we weer aangezet voor de terugtocht die waarschijnlijk dubbel zo lastig zou zijn, maar was dat even een meevaller! Door mijn trage tempo hadden we er op de heenweg blijkbaar abnormaal lang over gedaan, de terugweg, waarbij je de afgrond niet zag en ik dus goed kon doorwandelen hebben we wonder boven wonder ook in anderhalf uur kunnen afleggen. De gehele weg liep wel bergop, er waren veel tegenliggers waardoor we soms langs de rand van de afgrond moesten wandelen en we hielden 3 tussenpauzes. Maar al bij al was de terugtocht totaal niet zo lastig als verwacht. We arriveerden wel als 4 tomaatjes boven maar we zijn toch wel trots op onszelf dat we deze tocht hebben gemaakt.

Het was intussen ongeveer 15u. Nog tijd genoeg om de shuttle langs de rim te nemen en bij alle view points af te stappen dachten we. Er waren in totaal 9 stops om te gaan bekijken, bij elke stop kreeg je weer een heel ander uitzicht over de canyon, en op sommige plaatsen konden we zelfs de Colorado spotten! We hadden een mooi blauw streepje diep in de canyon verwacht, wat we kregen was een modderige  bruine streep die door de diepe geul liep. Het is echt onvatbaar dat deze rivier heel de Grand Canyon heeft gecreëerd! Ondertussen begonnen de wolken terug te keren, en ja hoor, daar was het onweer terug, onvoorstelbaar snel zag de lucht volledig zwart en zagen we op in de verte de bliksem inslaan op de rim. We kregen toch wel eventjes krampjes toen we dat zagen.

We wandelden van halte 4 naar halte 5 via een heel mooi rimpaadje en bij het opstappen op de bus bij halte 5 kregen we de melding dat we nog maar 1 stop verder konden, het onweer kwam dichterbij en het werd te gevaarlijk met de bliksem om de verdere haltes nog te bezoeken. Geen probleem dachten we, nog even op het gemakje wandelen aan halte 6 en vervolgens in het dorpje nog wat rondkijken, het was tenslotte nog maar rond 16u. Eens op het uitkijkpunt was het toch wat angstaanjagend, de lucht kleurde steeds donkerder en de bliksems sneller en sneller na elkaar! We wilden dan ook zeker de volgende bus naar het dorp halen. Bij de halte bleek dat geen probleem, iedereen moest mee! De buschauffeur propte de bus zo vol mogelijk en wou het liefst niemand achterlaten, te gevaarlijk zei hij, de ‘storm’ kwam te dicht, iedereen moest daar zo snel mogelijk weg. De groep fietsers die nog langs de weg stonden werden zelfs door een ranger opgevangen om hun daar zo snel mogelijk weg te krijgen! Wat een spanning, de adrenaline stroomde toch wel vlot door onze aderen. Maar eind goed al goed, we kwamen veilig aan bij onze auto en reden door de dikke druppels door naar onze kamer, waar we een lekker warme douche namen om vervolgens een heerlijke cocktail te gaan drinken in de ‘bar’ (lees: enkele zeteltjes naast de receptie, de bar zat vol dankzij de regen).

Strakjes spreken we af met Jill en Jacob om samen iets gaan eten! Het was alweer een geslaagde dag, ondanks de kleine tegenvallers met het weer! Duim zeker met ons mee, zodat we de helikoptertocht toch kunnen maken!

Net terug van een heerlijk diner in een steakrestaurant samen met Jill en Jacob,  heel gezellig. 

De buttes van Monument Valley

We zijn de dag begonnen met een heerlijk ontbijtje op het terras van ons huisje.  We hadden gisteren in de plaatselijke supermark een doos koffiekoeken gekocht en fruitsap.  We zullen hier morgen nog van kunnen smullen want die Amerikanen zien alles groots,  we hebben nog een stuk of 8 koeken en een halve liter fruitsap over.

Tegen 8u30 vertrokken we naar Monument Valley,  dit park is zeer bekend,  en echt wel de moeite waard! Het staat vol met buttes (spreek je uit als bjoet).  Dit zijn grote pilaarvormige rotsblokken die her en der in de vallei uit de grond steken.  Echt prachtig!

Ondanks de vele waarschuwingen dat we van vrienden en familie gekregen hadden,  drongen de indianen ons geen tochtje met de jeep op en mochten we gewoon met onze auto aan de tocht door de vallei beginnen.
We begrepen meteen waarom sportwagens ,  mobilhomes en motoren niet toegelaten zijn.  We waren precies op jeepsafari! De onverharde baan ging op en neer,  kronkelde alle kanten uit en ging heel de tijd van hobbel hobbel!

Als vier geklutste eieren stapten we bij de eerste halte uit de auto, de grond kussend en hopend op minder hobbelige vervolging van de weg (valse hoop zo bleek later). Hier zagen we 3 grote buttes naast elkaar staan, deze zorgden voor een fenomenaal uitzicht.

We reden vervolgens verder op het niet zo leuke baantje en probeerden ondertussen te genieten van het uitzicht. Volgens het plan zou de volgende butte dat we paseerden de ‘elephant’ zijn. We zijn toch even moeten stoppen om die rots goed te bestuderen, na wat overleg zagen we er uiteindelijk toch een olifant in, in het volgende uur van onze rit zijn we er trouwens nog in geslaagd om in nog minstens 3 andere rotsen een olifant te zien 😉

Bij de ‘3 sisters’, 3 langwerpige buttes naast elkaar hebben de 2 zusters een foto genomen. 2 zusters bij 3 zusters dus.

We volgden onze kaart verder naar John Ford point, dit is de lievelingsplek van John Ford. Er stond daar een paard waar je even op kon gaan zitten om je als een echte Cowgirl te voelen. Bij het zien van dat paard begon het meteen te kriebelen, ik moest en zou daar even op gaan zitten. En zo geschiedde, midden in Monument Valley, met een prachtig uitzicht, zat ik op een pracht van een paard, ik zou zo een ritje kunnen gaan maken hebben… enkel de afgrond onder ons hield mij nog tegen.

Onze laatste halt was Artist Point, dit punt leverde ons zowaar een nog mooier uitzicht over de vallei en om het helemaal af te maken stond er een picknickbankje klaar voor ons. We haalden onze pistolets en beleg boven en maakten er een gezellige lunch van op een schitterende locatie.

Rond half 3 verlieten we Monument Valley en vertrokken we naar de Grand Canyon. Na een rit van 3 uur kwamen we aan in onze lodge. Er is hier enkel (slecht) internet in de receptie, dus onze blog zal morgen misschien niet online geraken. Geen paniek dus, we zijn oké, het internet wat minder.

Van Antelope Canyon tot Horseshoe Bend

Vandaag kunnen we eigenlijk het beste samenvatten in één woord: WAAAUW! Voila, einde blog voor vandaag.

Grapje, nee, we liepen vandaag van het ene natuurwonder in het andere. We begonnen de dag met een rit van 2 uur naar Antelope Canyon, we haalden wel een uurtje in, want we reden weer de tijdszone van Arizona in, dit wil zeggen dat het plots een uurtje vroeger was. Onderweg kwamen we de Lone Rock tegen, een eenzame rots midden in het Lake Powell, nieuwsgierig als we waren maakten we daar toch even een tussenstop. We hadden nu toch tijd over 😉

De Lower Antelope Canyon is de minst druk bezochte canyon, de Upper is blijkbaar meer in trek. Maar onze goede bron (Sabien) wist ons te vertellen dat de Lower toch wel mooier is. Deze ligt namelijk dieper en je loopt dan echt tussen de rotswanden in. Toen we aankwamen was het vrij bewolkt en we vreesden dat we geen mooie licht inval zouden hebben. Allemaal overbodige zorgen bleek achteraf. Hector (onze Native American gids) wist ons te vertellen dat we dankzij de bewolking de mooiste kleuren te zien zouden krijgen.
Om in de Lower te geraken moesten we een heel stuk afdalen met lange smalle ijzeren trappen die in de canyon waren geplaatst. Ik (Quiara) stond dus al vanaf het begin doodsangsten uit. Eenmaal in de canyon werden we al meteen getrakteerd op een prachtig beeld van de rode rotsen. Adembenemend! Hector was meteen heel hulpvaardig, hij stelde voor ons de instellingen van onze camera op punt, zodat we de beste foto’s konden nemen en gaf tips over de lichtinval en fotogenieke plekjes in de canyon, ook toen hij mijn hoogtevrees opmerkte kreeg ik meteen tips om makkelijker af te dalen en over elk steentje en hoekje had hij wel iets te vertellen. Jaja, we hadden geen betere gids kunnen wensen.

De tour duurde 75 minuten en was echt meer dan de moeite waard, om elke bocht en na elk trapje stond de volgende verrassing van prachtige uitzichten ons te wachten. Uiteindelijk kropen we na exact één uur en een kwartier langs de andere kant van de canyon de grond uit, we bedankten Hector uitvoerig ( mét fooi enzo…). Daarna sprongen we terug in onze auto om de Horseshoe Bend te gaan bewonderen.

Horseshoe Bend lag op nog geen kwartiertje rijden van de canyon, we lieten de auto achter op de parking en vertrokken met een voorraadje water en de waarschuwing van ‘extreme heat’ richting de Horseshoe Bend. De wandeling liep helemaal bergaf (wat dus betekende dat de terugweg bergop was) tot aan soort plateau waar we dan uitzicht zouden hebben op de Colorado rivier dat een mooie hoefijzervorm heeft gemaakt in de canyon. In theorie leek dit allemaal mooi en vanzelfsprekend. Tot we aankwamen! Om een goed uitzicht te hebben moest je aan een afgrond van enkele honderden meters gaan staan! Doodsangsten heb ik (Q) uitgestaan, en mama maar lekker dicht bij die rand gaan lopen. Jammer van de hoogte, want het was wel super mooi.

De wandeling bergop verliep vlotter dan verwacht en als 4 tomaten kropen we in de auto, verlangend naar de airco en fris water. We zetten vervolgens aan richting ons ‘huisje’. Super gezellig en alweer niet ver. We waren al om 13u30 klaar met onze dagplanning dus we besloten van de omgeving te genieten, trokken snel onze bikini’s en zwembroek aan en gingen naar het ‘strand’ van Lake Powell.

Het ‘strand’ was enkel te bereiken via een safari-achtig baantje waar je maar 10 mijl per uur mocht rijden en vervolgens nog een wandeling/klim over een prachtig canyonlandschap. Het strand dat we hadden verwacht bleek gewoon de rotsen/gesteenten van de canyon te zijn die zacht het water inliepen. Prachtig! Op zo een mooie plaats hebben we nog nooit gezwommen. Rode stenen, azuurblauw water en bijna niemand rond ons. Wat een ervaring. We verbleven een uurtje of 2 rond het meer, genoten ten volle van de zon en deden een dutje op de rotsen (lag niet bepaald zacht, maar daar kan een mens nu niet over gaan klagen).

Rond 18u klommen we weer tot aan de auto, wat geen makkelijke opgave was op onze teenslippertjes. Donkere wolken kwamen intussen onze richting uit, dat beloofde weer een onweer. We reden nog vlug even naar een paar andere uitzichten, onder andere bij de dam van Glen Canyon en het Navajo strand.

Na een super leuke dag, gingen we nog pasta en pizza eten, waarbij de oudjes een hele (!) kan bier bestelden (zie onderstaande foto) ze hadden grote dorst zeker?! 😉 We maakten een wandeling naar ons huisje en kruipen nu ons bedje in. We zitten intussen aan 4150 gereden kilometers en gaan er morgen nog wat aan toevoegen;

Zion & Bryce Canyon.

De ochtend in de vroegste vroegte opgestaan, we hadden namelijk nog een flinke rit en  2 parken op het programma staan. Na een uur of 2 bleek dat ook nog eens een nieuwe tijdszone inreden, het werd meteen al een uurtje later.

Rond 11u parkeerden we onze auto, met de nodige voorraad water en goede stapschoenen stapten we op de shuttle richting het Zion N.P. De eerste halte was een restaurant waar we ons allemaal een broodje kochten om vervolgens met de broodjes in de rugzak verder te wandelen naar ‘the Grotto’. Een gezellig picknickplaats met bankjes. Onze picknick midden in de natuur werd helemaal een topper toen Bambi en zijn mama ons kwamen vergezellen om wat verderop wat van de blaadjes te knabbelen.

Na een grondige studie van de schattige hertjes trokken we weer richting shuttle. Deze kwamen elke 5 minuten, dus in geen tijd waren we alweer aan onze volgende halte: The weeping rock. Dit was een wondermooie soort grot waar het water af droop. Hij was precies aan het huilen. Door al dat water had de grot/rots ook een prachtig groene kleur gekregen.

de zon begon intussen al serieus te branden, op onderstaande foto is te zien hoe papa zijn voorbereidingen daarvoor treft. We maakten vervolgens een heel korte tussenstop aan een Vista Point, waar we een uitzicht hadden op drie super grote bergtoppen.

De laatste wandeling die we maakten in Zion was de ‘Riverside walk’. Je kan het al raden, deze liep volledig langs de rivier. Dit was een wandeling van anderhalf uur. We besloten een kwartiertje heen te wandelen en een kwartiertje terug, zo hadden we toch een mooie indruk van de wandeling en konden we nog op tijd aanzetten richting Bryce Canyon.

De weg naar Bryce Canyon liep eerst nog een groot deel door Zion N.P., we kregen hier echt super mooie uitzichten tijdens het rijden. Vervolgens liep de weg verder door steeds veranderende prachtige landschappen.

Toen we bijna aankwamen in Bryce Canyon, na een rit van 2u, werd de hemel om ons heen steeds donkerder… we hebben ons dan maar snel naar de mooiste vista points gespoed en hebben zo toch nog een blik kunnen werpen op de canyon in het zonlicht. Maar nog geen kwartiertje later begon het gerommel in de lucht al en kregen we een bliksemspektakel in de verte te zien. De lucht was intussen gitzwart en de eerste druppels begonnen te vallen.

We reden toch nog door richting ‘natural bridge’, en bleven zo even de regen voor. De natuurlijke brug, uit rode steen stak echt prachtig af tegen al het groen beneden in de vallei. We zouden er nog 100 foto’s van kunnen posten maar uiteindelijk zal het nooit zo imposant overkomen als in het echt natuurlijk.

Onze laatste stop voor we richting hotel trokken was ‘sunset view’. Op de zonsondergang moesten we niet wachten, want dankzij de wolken zouden we die toch niet zien. Ondanks de verschillende bordjes ‘blijf in u auto bij onweer’, liepen we toch de regen in, naar de rand van de canyon. Het was intussen ook nog maar 13 graden, maar ons lijden werd beloond met een mega fantastisch schoon uitzicht!!! Door de regen zagen de rotsen nog roder en de zwarte wolken er omheen zorgden voor een dramatische indruk.

Rond 21u zijn we dan aangekomen in ons hotel, bij stralende hemel en alweer flink wat graden warmer. Na een lekker Mexicaanse maaltijd kruipen we nu ons bedje in. Want morgen moeten we (alweer) vroeg uit de veren. Tot morgen!

Joshua Tree & Ghost Town

We ontwaakten deze ochtend met een vreemde automatische melding op de gsm van Latoya en papa. ‘Dust Blizzard, avoid traveling’. Even lichte paniek, maar gelukkig hadden ze deze algemene mededeling rond 2u ‘s nachts gekregen. Met een klein hartje openden we onze deur om het weer te bekijken, en inderdaad, waar we gisteren stralend blauwe zon zagen, was nu enkel een grauwe gele lucht te zien. Het zwembad had een hoopje zand bijgekregen, de auto zat onder het stof en op de baan zag je sporen van auto’s in de baan, alsof er een dun laagje sneeuw lag, maar dan van rood zand.

Onder de indruk van al dat zand om ons heen hebben we onze auto terug ingeladen en gingen de baan op. We maakten een tussenstopje in het warenhuis voor een ontbijt on the go en gingen richting Joshua Tree. We hadden gisteren onderweg een bordje zien staan naar dit park en hadden wat opzoek werk gedaan. Het zou naar het schijnt de moeite zijn. Onderweg zagen we telkens enkele brievenbussen op een rijtje staan, maar huizen zagen we niet…. blijkbaar hebben de mensen hier wel een héél lange oprit.

Rond 11u kwamen we aan in Joshua Tree, het kwik was alweer naar een goede 37°C gestegen en de lucht was helder blauw. Dat beloofde puffen en zweten te worden. Joshua Trees zijn schattige kleine cactusachtige boompjes die over heel het park tussen de rotsen groeien. In het park zelf was het héél rustig, in vergelijking met Yosemite was het er leeg. We reden langs een route en bezochten Keys Point, waar een prachtig uitzicht was, we bleven hier wel niet te lang, want de dorstige bijen zaten ons een beetje achterna, ze komen namelijk naar de koelte van de airco en flesjes water. Rond de geparkeerde auto’s vlogen snel 10tallen bijen. (Latoya zat in geen tijd terug in de auto, met de deuren zo snel mogelijk achter haar dicht).

We reden verder de route af en stopten aan campground Jumbo Rock. De naam zegt het zelf… hier waren gigantische rotsen te zien overal waar je keek! Vanaf daar zagen we een bordje met een trail richting ‘Skull Rock’. Dit is de bekendste rots van het park, in de vorm van …. je raadt het al … een schedel. Na een kwartiertje wandelen kwamen we toe aan de rots. En wat zagen we… je kon er ook met de auto heen, maar ja, het was gelukkig een mooie en leuke wandeling. Na wat op de rotsen te klimmen, de Skull Rock te bewonderen, de nodige fotoshoot en de wandeling terug trokken we verder door het park.

Onze laatste halte in het park zou Cactus Garden worden. Dit lag een beetje uit de baan, maar voor Latoya haar lichte cactusobsessie wilden we graag een omwegje maken. En wauw wat een cactussen waren dat! Zo ver als je kon kijken stonden overal cactussen. Niet de grote lange groene cactussen zoals in de films, maar schattige fluffy (en erg stekelige) exemplaren.

Tegen 13u30 lieten we Joshua Tree achter ons en gingen we richting Las Vegas, onze slaapplaats voor vannacht. Onderweg kwamen we in een regenbui(!!!) terecht, waarbij de temperatuur meteen naar 21 graden zakte en na de regenbui in 10 minuten terug naar 40 graden steeg. We kwamen ook nog enkele windhozen tegen en hoorden wat onweer in de verte, wat een vreemde weerstoestanden waren dat vandaag! We besloten dan maar onze picknick in de auto op te eten.

Plots zagen we een bordje met ‘Ghost Town’ op. Dat leek ons wel leuk en dus namen we de afslag richting Ghost Town.  3 mijl verder lag het oude zilvermijn dorpje uit 1881. Dit was volledig gerestaureerd en zit nu vol met winkeltjes en restaurantjes. Op zich wel een beetje jammer, want zo is het idee van een echte ghost town wat vervlogen. Maar toch, we kregen een goede indruk van hoe het leven vroeger moet geweest zijn in zo een stadje.

Tegen 19u kwamen we aan in Las Vegas, de stad die nooit slaapt. En dat merken we, helikopters vliegen hier af en aan. Sirenes overal en een spektakel op de Strip. We aten vanavond in Shake Shack, een burgerketen waar we ook in New York zijn geweest en bezochten de hotels New York New York en MGM. De rest van de Stip sparen we voor als we terug naar Las Vegas keren over enkele dagen.

We kruipen nu vlug ons bedje in, morgen staat de wekker om 6u, om vroeg in de parken te zijn.

Tussen de palmbomen in Palm Springs

Onze dag begon vandaag met heerlijke (zelfgebakken) wafeltjes als ontbijt in het gezelschap van het zwembad op de achtergrond. Vervolgens waren we alweer vroeg de baan op, we wilden graag op tijd in Palm Springs zijn, er valt daar niet veel te beleven, maar we keken uit naar het vooruitzicht van een heerlijk dagje zonnebaden.

We maakten toch eerst nog een snelle tussenstop in een supermarkt, de volgende dagen trekken we namelijk terug naar de natuurparken en de daarbij horende hitte. Met de nodige voorraad water en cola (om het suikergehalte weer op te krikken na zware wandelingen, we hebben al ondervonden dat dit echt nodig is) vertrokken we terug richting ‘de hitte’. Het landschap veranderde langzaamaan om ons heen van groen naar een dorre woestijn en zand zover als we konden kijken. Langs de baan zagen we enorm veel windmolens, héél mooi om het contrast van technologie en wilde natuur te zien!

Onderweg zagen we de temperatuur stijgen op onze thermometer in de auto. In enkele minuten  steeg de temperatuur van 71 F naar 80 F, we waren toen al onder de indruk, maar dat was nog helemaal niets! In geen tijd steeg de temperatuur en tegen dat we aankwamen in Palm Springs hadden we de 100 F gehaald, en toen was het nog maar 13u30! Tegen 15u wisten we niet meer waar we het hadden, het was maar liefst 110 (!) F.

Mededeling van algemeen nut: 71 F = 21.5 °C   en 110 F = 43°C, een ferm warmteverschil van 21.5°C!

Eens aangekomen in Palm Springs zaten we voor een klein dilemma… eerst  de Aerial Tramway naar de top van de berg nemen ( dit is dan ook de enige belevenis hier) of eerst aan het zwembad gaan liggen en dan pas naar boven gaan. Na wat wikken en wegen besloten we toch eerst te gaan toeristen. Dit was een goede keuze! Boven was het lekker fris en er waren prachtige uitzichten. Het trammetje ( een soort grote skiebak waarvan de vloer onderweg 2x ronddraait) bracht ons in 10 minuten de berg op en in het station was een restaurant waar we heerlijk gegeten hebben.

Rond 16u zijn we aangekomen in ons hotel en hebben we ons tussen de palmbomen met een frisse cocktail aan het zwembad gelegd. Het zwembad had wel meer de temperatuur van een jacuzzi en de hitte voelde aan als een sauna, maar we genoten ten volle van de laatste uurtjes zon.

Nu zijn we net terug van een gezellig Italiaans restaurant, het is hier nog steeds 43°C dus we hebben er voor gekozen binnen te eten, 43°C kan je nu eenmaal niet meer aangenaam warm noemen. Het zwembad is op dit late uur nog steeds druk bezet maar wij kruipen toch onder de wol.

Morgen doen we de route 66!

Hallo San Diego!

We hebben vandaag na 3 dagen afscheid genomen van L.A. en zijn doorgereden naar San Diego. Na wat zoeken en sukkelen zijn we er toch in geslaagd om terug via de Highway 1 te rijden zodat we weer de mooie stranden konden passeren. Een rit van 6u uur en een paar dutjes later kwamen we aan in ons hotel in San Diego. Het is hier weer zo een typisch Amerikaans Motel-achtig hotel, waarbij je kamer meteen op de parking uitkomt. We voelen ons een beetje zoals in de films.

Na het uitladen van de valiezen vertrokken we richting het centrum. We stopten eerst aan ‘old town’. Vanop de parking leek dit op het eerste zicht maar een flauwe bedoening, maar eens we een huisje doorgewandeld waren, waanden we ons precies in het Mexico van 100 jaar geleden! Enkele huifkaren, koetsen, witte huisjes…. en het leukste was dat al de huisjes in dit dorp in gebruik waren als restaurants, winkeltjes, museums of zelfs als een hotel. Het was echt de moeite waard en heel leuk om eens door te lopen.

We sprongen terug in de auto en zijn vervolgens doorgereden naar het echte centrum. Papa wou daar heel graag het oude vliegdekschip zien! Wat een mastodont van een schip! Er stonden zelfs nog verschillende vliegtuigen en helikopters op, we zijn niet op het schip zelf geweest, want daar was het al te laat voor, dus zijn we langs de baai verder gewandeld tot aan het ‘kissing statue’. Dit is een standbeeld met de kussende matroos en verpleegster,  van die legendarische foto op Time square.

Gaslamp quarter stond als laatste op onze planning vandaag, dit zou een gezellig buurtje zijn waar nog ‘gaslantaarns uit d’n oude tijd’ staan. We hadden in onze gids gelezen dat het hier leuk was om te eten, maar na een kwartiertje wandelen door dit stadsgedeelte besloten we toch rechtsomkeer te maken en terug te keren naar ‘Old Town’ en daar Mexicaans te eten.

We hadden duidelijk de juiste keuze gemaakt! Met een cocktail voor 4 ( lees: 1 super groot glas Magharita met 4 rietjes), een grote kom nacho’s, wat tortilla’s en live muziek sloten we onze avond mooi af.

Universal Studios

Bij L.A. hoort natuurlijk een bezoekje aan een pretpark! De keuze tussen Disney of Universal was snel gemaakt, want ik (Q) ben namelijk een redelijke fan van Harry Potter en was dan ook in de wolken met de opening van het nieuwe Harry Potter themapark. We stonden vroeg op en om 9u stonden we al in het pretpark.

Na een vluchtige blik op het plattegrond besloten we maar meteen voor Hogwarts te gaan (ik kon de spanning niet meer aan). En het was FANTASTISCH! De Hogwartstrein verwelkomde ons en we liepen precies door Hogsmeade, we voelden ons meteen in de magische wereld.

Er zijn 2 hoofdattracties rond Harry Potter, de eerste dat we deden was slechts 10 minuutjes aanschuiven. De aanschuiflijn liep recht door hogwarts heen! De fat lady, dumbledore zijn kamer, de leerlingenkamer, de sorteerhoed,…. alles kwamen we tegen! En de attractie zelf was een adembenemende 3D belevenis!

De achtbaan van de hippogrief achtbaan lieten we even voor wat het was en na wat rondkuieren door Hogsmeade trokken we richting ‘the Simpsons’. We zouden jullie nog een hele beschrijving van al de attracties kunnen geven maar dat gaan we jullie besparen 😉

Na een lange maar super leuke dag in het park, zijn we rond 20u, mits een tussenstop in een leuk restootje naast Universal Studios, richting hotel vertrokken.

Morgen wacht ons een rit van ongeveer 200 km naar San Diego. We zijn klaar voor een nieuwe stad!

Bakken en braden aan Venice Beach

Deze ochtend zijn we opgestaan met het bericht dat Latoya op het vliegtuig zat… maar Greg niet, door een negatief advies over zijn rug van de dokter kon hij niet vertrekken. We zijn heel verdrietig voor Greg, maar toch ook blij dat Latoya besloten heeft te komen (eigenlijk Greg in haar plaats, want ze kon niet kiezen). Ondanks dat we nu 1 iemand zullen moeten missen gaan we er toch het beste van proberen maken.

We zijn vervolgens met de auto naar Venice beach vertrokken, dit was toch ruim een uur rijden met dank aan de files. Aan het strand waren verschillende grote ‘public parkings’ die de indruk gaven dat je nergens anders zou kunnen parkeren. Een plaatsje op zo een parking kost $30, dit zagen we toch niet zitten, dus reden we een paar straatjes in, en ja hoor, zonder problemen konden we ons ergens gratis parkeren, tevreden dat we maar eventjes $30 uitgespaard hadden (die Amerikanen proberen echt overal geld uit te slaan) trokken we richting het strand waar we fietsen huurden om zo met de fiets verder te gaan tot Santa Monica.

In Santa Monica parkeerden we onze fietsen en hebben dan het Pacific Park verkend. Dit is een pretpark op een pier, typisch Amerikaans en een echte belevenis, alle attracties zitten super dicht op elkaar gepropt en lopen door elkaar. Zoiets kom je niet in België tegen.Op deze pier kwamen we ook het eindpunt van Route 66 tegen, of het beginpunt het is te zien hoe je het bekijkt.

We sprongen weer op onze fietsen, reden nog wat rond en legden ons uiteindelijk voor een uurtje of 2 aan het strand. Rond 16u trokken we langs de kraampjes en boetiekjes terug naar de fietsenverhuur. Zwervers dat er langs de baan zaten! Niet normaal, we wisten niet waar kijken.

Na onze fietsen terug ingeleverd te hebben vertrokken we richting luchthaven, na even zoeken op welke parking we moesten zijn hebben we toch de juiste terminal gevonden.

En dan om 18u was ze daar! Ons Latoya kwam met haar valies de luchthaven uitgewandeld, na een lange reis van 10 uren die ze alleen heeft moeten afleggen.

Na wat traantjes bij iedereen hebben we haar valies in de auto geladen en vertrokken richting ons hotel. We gaan nu samen frietjes gaan eten in de Shake Shack. Deze hamburgertent kennen we nog van uit New York, we voelen een traditie bloeien, helaas… het is Mexicaans geworden, De Shake Shak is blijkbaar niet meer open, failliet?  Na enig opzoekwerk bleek dat het een nieuwe is die nog moet openen. 

Hollywood!

Deze ochtend trokken we de Hollywood blvd op. We merkten al snel dat het verkennen van deze stad wat moeilijk is en we wisten niet goed waar te beginnen. Na wat doelloos rond te wandelen door de nog slapende straat besloten we een hop-on-tour te nemen. Dit bleek een goede keuze te zijn, met een grappige gids reden we de stad door, zagen meteen alle wijken en kwamen ook alle nieuwtjes te weten over welke celebrity wat waar uitspookte. Want dat is waar heel deze stad om draait, films, premières en het opscheppen over wie waar veel komt. Loop je hier gewoon door dan lijken het gewoon enkele drukke straten met veel cinema’s

.

We stapten onderweg af aan de Farmers market, een soort marktje à la boqueria zoals in Barcelona. We aten daar op ons gemakje wat Mexiaans en sprongen dan terug op de Hop on.

Tegen het einde van onze tour kregen we ook nog eens een goed uitzicht op de Hollywood – letters. De hop on bus was een goede keuze geweest, Tevreden stapten we af en trokken zo nog eens te voet door de Hollywood blvd.

We ontdekten hier wie er allemaal op de walk of fame ligt (de meeste van de namen kennen we niet) en gingen ook nog langs het  theater waar de sterren vereeuwigd liggen in de cementen tegels.

We sloten onze wandeling af met een bezoekje aan de souvenierwinkel (= een belevenis op zich) en een cocktail in het Hardrock café

om ons vervolgens terug te trekken aan het zwembad van ons hotel. Deze avond zijn we dan gaan eten in een Thais restootje en nu kruipen we snel ons bedje in.

We rijden verder via Highway 1

We hebben er vandaag alweer een lange dag in de auto opzitten. Rond 10u15 deze ochtend zijn we vertrokken, en late start van de dag, maar gunden onszelf eens een ‘uitslaapdagje’. We reden eerst een stukje terug op onze tocht, want we wilden graag de zeeolifanten overdag eens in actie zien, dit lag maar op 10 minuten van ons hotel, dus we zouden niet te veel tijd verliezen. We hadden eerder deze week de zeeleeuwen ‘dikkerdjes’ genoemd, we trekken onze woorden terug! In vergelijking met de zeeolifanten zijn zeeleeuwen precies slanke zeemeerminnen! Met hun blubberende lijven waren de mannetjes kleine territoriumgevechtjes aan het houden en her en der lagen de dikzakjes te zonnen, terwijl ze zichzelf af een toe insmeerden met de nodige porties modder (hun natuurlijke zonnecrème).

Blij dat we de zeeolifanten toch eens in actie hadden gezien, vertrokken we richting Solvang. We maakten een tussenstop in een supermarkt waar we stokbrood en beleg kochten: vandaag geen grote zoektocht naar eten, we zouden picknicken. De supermarkt was enorm en het aanbod super uitgebreid, iets wat we nog niet vaak zagen hier in Amerika. De prijzen voor de ‘niet fastfood’ producten waren wel hallucinant. Een potje boursinkaas kost hier blijkbaar al snel $7. In de supermarkt was ook een starbucks aanwezig, dus om onze dagelijkse gewoonte eer aan te houden stapten we elk de auto in met een heerlijke frappuccino.

Onze tocht over Highway 1 ging verder en we reden van de ene file naar de andere, rond 14u kwamen we aan in Solvang, een Deense nederzetting. Tijdens onze wandeling door dit dorp waanden we ons in Denemarken. We overwogen even om daar te picknicken, maar de warmte en drukte jaagden ons toch terug de auto in, dan maar picknicken op onze volgende stop.

En alweer waren de files daar! Pas 2u later kwamen we aan in Santa Barbara, het was daar gelukkig wel een lekker windje en een paar graden frisser. We legden onze handdoeken uit en hadden een heerlijke picknick (met stokbrood, in plaats van dat typische sponzenbrood hier) op het strand. Na een uurtje te genieten van de zon, keerden we alweer terug naar de auto, want we hadden nog een redelijke rit voor de boeg. Ons gevoel zei ons dat er ons ook nog wat file te wachten stond, en gelijk hadden we 🙁

Met dank aan de files reden we stapvoets langs Malibu, waar de gigantische villa’s op de flanken van de bergen en het strand lagen, we keken onze ogen uit! Wat een gigantische huizen! Het volgende strandstadje dat we passeerden was Santa Monica, hier zagen we de pier met het pretpark op. We hebben besloten dat we morgen hier een bezoekje aan gaan brengen.

Rond 20u30 zijn we aangekomen in ons hotel in Los Angeles, we zitten slechts 1 straat van de Hollywood Blvd af en zagen onderweg al de sterren in het voetpad! We kijken er al naar uit om deze stad te gaan verkennen.

Vandaag zijn we deze morgen vroeg uit San Francisco vertrokken,  we konden SF niet verlaten zonder de straat met de vele bochten de befaamde Lombardstreet eens genomen te hebben.  Blijkbaar waren we niet de enigen met dit idee want ze hadden daar net een bus Chinezen gelost.

Onze eerste halte na San Francisco is  Santa Cruz waar we eerst een missiepost bezochten waar de Europse paterkes de indianen bekeerden.

Vervolgens brachten wee een bezoekje aan zo’n typisch Amerikaans pretpark  langs het strand, met alles erop en eraan, inclusief de “echte” Amerikanen 😉

Vervolgens ging het richting highway 1 de schitterende kustweg langs de pacific, onze volgende tussenstop was Monterey waarvan we horen zeggen hadden dat er een schitterend aquarium te bezoeken was… en of het schitterend was?? Ja hoor, we hebben daar vissen gezien in alle soorten maten en modellen, van de kleinste Nemootjes tot de grootste haaien, je kan het niet bedenken of het zwemt daar rond.

Na het spectaculaire aquarium in Monterey, namen we even de tijd om Carmel te bezoeken, dit is het dorpje waar Clint Eastwood ooit burgemeester was.

Vervolgens namen we de 17 miles road langs de kust waar er verschillende schitterende viewpoints zijn, met onder andere de “lonely cypress” die eenzaam op een rots staat.

en waar we de ruwe kust in zijn volle glorie konden bewonderen.

We trekken verder naar het zuiden waar langs de kronkelende weg langs de kustlijn, ter hoogte van Big Sur woeden er hevige bosbranden en zien we de brandweer met de moed der wanhoop de brandhaarden bestrijden.

De Highway 1 blijkt niet zoals we verwachten een recht baantje langs de kust te zijn maar heeft meer weg van een kronkelend bergpad dat soms hoog in de bergen zit om daarna weer af te dalen tot aan de kust, voor de mensen met hoogtevrees in onze auto niet echt een plezierig ritje, maar wel met onvergetelijke zichten over de pacific.

Het Jules Pfeiffer Burns State Park is onze volgende stop, eventjes de beentjes strekken en bekomen van de, voor sommigen onder ons, angstaanjagende rit. In het Jules Pfeiffer Burns State Park is er na een korte wandeling een mooie waterval te zien die op het strand uitkomt, helaas is in de zomer de waterval niet zo groot, maar toch mooi om te zien.

Daarna nog een korte stop bij de zeeleeuwen en vervolgens naar ons hotel in Cambria, het is inmiddels 21h en onze maag begint om avondeten te vragen 🙂 helaas zijn de meeste restaurants reeds gesloten maar we vinden toch nog een leuk Italiaans restaurant die zo vriendelijk is om ons nog van een lekker diner te voorzien…

Tot morgen.

Fietsen door San Francisco

Vanmorgen kregen we bericht van Jill, ze wou ons graag vergezellen op onze fietstocht en dus spraken we rond 10u af aan ‘basement sports’. Wij zouden op aanraden van de man in het hotel daar een fiets huren, Jill huurde een fiets in de buurt van haar eigen hotel. Volgens meneer de receptionist zouden we een klein kwartiertje moeten wandelen tot aan de sportwinkel. We vragen ons nog steeds af hoe snel die (vrij zware) man kan wandelen, want wij deden er toch meer dan een half uur over! Als gevolg van onze lange wandeling vreesden we dat Jill al zou staan ijsberen voor de winkel, niets was minder waar. Zij had de stad wat onderschat en heeft het centrum met de fiets op en neer beklommen. En geloof ons, die straten zijn daar stijl! Dus doordat zowel Jill als wij even pech hadden met ons inschattingsvermogen over de verplaatsing, startte onze fietstocht pas rond kwart voor 11.

We fietsten via mooie fietspaden in het zonnetje naar de Golden Gate Bridge, deze lag helaas op dat moment nog in de mist. Hoe dichter we de brug naderden, hoe verder de mist wegtrok, maar tot onze spijt was de mist nog steeds niet volledig verdwenen toen we over de brug reden. Het is iets heel vreemd de mist van San Francisco, het lijkt precies één grote wolk, die enkel rond de brug hangt, dit blijkt echter een dagelijks fenomeen te zijn, dus we lieten het niet aan ons hart komen.

Toen we de brug over waren, fietsten we via enkele ferme afdalingen naar Sausalito, een gezellig havenstadje met uitzicht op San Francisco ( die we helaas niet konden zien toen wij er waren, dank u mist ). Vanuit Sausalito vertrok elke 15 minuten een ferry richting San Francisco. We parkeerden onze fietsen in de plaatselijke fietsenparking ( waarvoor we $3 moesten betalen per fiets, die Amerikanen slaan uit alles geld ) en maakten nog een korte wandeling door het stadje. De huisjes waren prachtig en hier wonen moet echt fantastisch en vooral duur zijn. Het begon stilaan op te warmen en onze magen lieten van zich horen. Jill en Quiara hebben in een parkje met zicht op zee een bankje vrij gehouden en Luc en Brenda zijn fish & chips gaan halen met een grote cola. En zo hebben we onze eerste typisch Amerikaanse fastfood maaltijd op een prachtige locatie kunnen verorberen.

Tegen 14u10 hebben we de ferry dan terug genomen naar fisherman’s warf, hier hebben we ook weer afscheid genomen van Jill, zij ging terug naar Jacob, wij kozen ervoor om de kustlijn nog eens op het gemakje af te fietsen en de starbucks nog een bezoekje te brengen.

We passeerden ook nog eens snel lang pier 39 in de hoop nog wat zeeleeuwen te kunnen spotten, en ja hoor, daar lagen ze, in volle glorie te zonnen. Ze palmden maar enkele pontons in, maar we zijn toch blij dat we de dikzakjes hebben kunnen zien.

Toen we tegen 17u30 aankwamen aan onze fietsverhuur (welke praktisch naast de Golden Gate Bridge ligt) zagen we tot onze vreugde dat de brug niet meer in de mist lag. Na wat getwijfel en overleg hakten we de knoop door en zijn we nogmaals tot daar gefietst. We konden niet meer op de brug met de fiets en zijn dus te voet verder gegaan. Maar het was wel prachtig om de brug nu eens van dichtbij zonder mist te zien.

Eenmaal terug aan de fietsverhuur ( dit was een super grote sportwinkel) kon Q het niet laten om even door de winkel te snuisteren, en je gaat nooit geloven met wat ze is buitengekomen…. een fietshelm vond ze niet nodig vandaag, maar we zijn wel richting hotel gewandeld met een spiksplinternieuwe roze skiehelm.

We zijn nu terug in ons hotel, hebben om de hoek een stuk pizza gegeten en gaan vroeg in ons bedje kruipen want morgen moeten we vroeg op om te vertrekken richting highway 1. Het was alweer een prachtige dag.

Op ontdekking in San Francisco

Deze ochtend waren we alweer vroeg uit de veren. Hoewel we dachten dat we na onze zware rit gisterenavond het moeilijk zouden hebben om uit ons bedje te geraken, waren we alweer voor onze wekken op. Het ontbijt was niet om naar huis te schrijven, maar de vriendelijkheid van het personeel maakte dit volledig goed. We kregen een hoop folders en kaartjes mee, en met de nodige tips vertrokken we op pad. We besloten om vandaag de stad te voet te ontdekken en morgen een fiets te huren.

Met de bus trokken we richting Fisherman’s Warf. Het weer is hier veel frisser dan wat we de afgelopen dagen gewoon waren…. Quiara heeft haar dan maar in een plaatselijke souvenirwinkel een trui gekocht, en zo is na 4 dagen het eerste shopke gebeurd ( we hadden het vroeger verwacht). Vanuit Fisherman’s Warf ( = pier 45 )  helemaal tot aan pier 1. Op pier 43,5 maakten we een tussenstop om een duikboot en een libertyship uit WOII.

De volgende halte van onze wandeling was de befaamde pier 39 waarop heel wat winkeltjes en resto’s zijn. Pier 39 is vooral bekend voor de zonnende zeeleeuwen… Vol spanning en met de camera in de aanslag kwamen we aan bij de pontons om de honderden zonnebaders te aanschouwen! Maar helaas…blijkt dat de beroemdheden van pier 39 op vakantie zijn 🙁 Slecht 1 kleine zeeleeuw lag er te poseren tussen de meeuwen. Even een teleurstelling, maar we laten het niet aan ons hart komen, wie weet hebben we morgen meer geluk.

Vanaf pier 39 trokken we verder naar pier 1 waarin zich de Farmers Market bevind, dit is een soort stationnetje voor de ferry’s met een hoop delicatesse zaakjes in.  Grote honger hadden we nog niet, dus na een een snelle wandeling hier doorheen, zetten we koers naar de volgende must see van San Francisco: De kabeltram. De bekendste kabeltram ligt aan fisherman’s warf, waar het al snel 1 à 2 uur aanschuiven is voor een ritje. Onze hotelman wist ons echter te vertellen dat we beter vanaf pier 1 zonder aanschuiven de kabeltram zouden kunnen nemen. En gelijk had hij, niemand stond aan te schuiven en met een kleine 20 mensen zaten we op het trammetje. Het was een hele belevenis, midden op een drukke en heel stijle baan, werd de tram voortgetrokken aan de kabels. De hele rit duurt ongeveer 15 minuutjes en na de nodige fotoshoot verlaten we de tram en zoeken we de ‘painted ladies’. Deze schattige huisjes zijn echt een groot contrast met de wolkenkrabbers die je achter hun ziet.

We hebben vervolgens de bus genomen naar Union Square, want daar hadden we een afspraak met Jill, zij is toevallig ook net deze 3 dagen in San Francisco en omdat Jacob op congres is kwam ze ons een middagje vergezellen. Met ons viertjes maakten we een mooie wandeling naar de Coit Tower vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de hele stad.

Na het bezoekje splitsten onze wegen zich terug. Jill terug naar Jacob en wij hadden kaartjes voor een tochtje naar Alcatroz.

Alcatroz was echt een hele beleving. Op de ferry naar het eiland hadden we een heel mooi uitzicht op zowel de Golden Gate Bridge als de skyline van San Francisco. Op het eiland zelf volgenden we een hele toer en kregen te horen over het leven van de gevangenen, de ontsnappingen en de hele geschiedenis van het eiland. Tegen zonsondergang keerden we terug naar de stad en zochten we ons een lekker restaurantje waar we krab konden eten, want daar hadden we al zin in sinds we al die krabben zagen bij fisherman’s warf.

We kijken al uit naar onze fietstocht morgen door deze mooie stad.

Op naar Yosemite.

Deze ochtend waren we alweer vroeg uit de veren. Een wekker hadden we niet nodig want rond 5u15 moest papa zo nodig naar het toilet met als gevolg dat we allemaal wakker waren. Dan maar opgestaan en de valiezen beginnen inpakken. Om half zeven stipt zaten we te ontbijten en om 8u waren we alweer op weg.

We hadden een rit van ongeveer 1u30 voor de boeg naar het Yosemite National Park.

Tegen 9u30 reden we het park binnen waarna we nog eens een uur moesten rijden voor we de eerste bezienswaardigheid tegenkwamen: Tenaya Lake.  Dit meer was een geweldige opwarmer voor wat ons nog allemaal te wachten stond, wat een uitzicht! We hielden hier een korte stop en Quiara ging zelfs even met de voetjes in het water.

Vervolgens reden we verder naar Olmsted Point, hier was een klein wandelpad via rotsen naar een prachtig uitkijkpunt. We zagen de ‘Half Dome’ in volle glorie en waren even niet goed van de geweldige omgeving! Echt onvoorstelbaar.

Na deze korte wandeling reden we geruime tijd door de bossen tot we bij Tuolumne Grove kwamen, waar Sequoia staan. We kozen ervoor deze Grove te bezoeken daar het befaamde Mariposa Grove gesloten is voor onderhoud tot 2017.
Deze wandeling stond beschreven als een ‘easy trail’ van 2.5 mile waar je toch wel 2 tot 3 uur voor moest rekenen. Al van bij het vertrek ondervonden we dat de gehele weg naar beneden liep en dat alle mensen op terugweg wel héél hard aan het zweten waren. Wijselijk besloten we onze watertjes nog even onaangeroerd te laten en deze te bewaren voor de terugweg. In de Grove stonden (en lagen) enkele mastodonten van sequoia bomen. Naar ons gevoel zal de Mariposa Grove wel een stuk indrukwekkender zijn, maar we zijn toch onder de indruk van zoveel natuurschoonheden.

Na enkele Ooooh’s en waauw’s besloten we aan onze terugweg te beginnen, het bewaren van onze flesjes water was een goede keuze geweest! Wat een tocht. De gehele weg liep vrij stijl naar boven en het was intussen 12u ’s middags waardoor ook de temperatuur zijn hoogtepunt aan het bereiken was. Al bij al hadden we het erger verwacht, maar we prijsden onszelf heel gelukkig toen we de parking bereikten.

Blij dat we even konden bekomen van onze tocht, kropen we de auto terug in, klaar voor de volgende bezienswaardigheid: El Captain. Na een ritje van een half uur parkeerden we onze auto langs de kant van de weg om enkele foto’s te nemen van deze grote blok graniet, waarna we begonnen aan korte wandeling naar de ‘Bridaveil Fall’, deze waterval was nog maar slechts een stroompje dat over de rotsen kletterde, maar nog steeds een topper om te gaan bekijken.

Tegen 15u hebben we onze auto achtergelaten op een parking (na héél lang zoeken voor een plekje) om vervolgens het volgende deel van het park met de shuttle te bezoeken. De eerste stop die we maakten was om te eten. Het was al 15u30 en we waren langzaamaan aan het sterven van de honger. We speelden snel elk een mini-pizza met wat frietjes naar binnen ( Hier is dit een normale combinatie 😉 ) en sprongen terug op de shuttle. We stapten af aan de halte van ‘Mirror Lake’. Een groot meer dat een mooie weerspiegeling van haar omgeving geeft in het water. Na een wandeling van naar ons gevoel toch wel meer dan de aangegeven mijl kwamen we aan bij het meer… of wat er nog van overschoot. Het meer was namelijk zo goed als volledig opgedroogd en stelde niet veel meer voor dan een mooie weide. Nog steeds heel mooi natuurlijk, maar toch een klein beetje teleurstellend.Op terugweg vertelde een Amerikaan met zijn zoontje ons dat hij nog geen 10 min ervoor een beer met haar jong had gezien! Hij gaf ons aan waar te kijken, en we vertrokken vol spanning ( en een beetje buikkrampjes) op de ‘berenjacht’. Helaas…. Geen moederbeer en jong meer gezien, stiekem denken we dat de Amerikaan een grapje met ons heeft uitgehaald.
Na Mirror Lake zijn we teruggekeerd naar de auto, het was reeds 18u en we hadden nog een lange tocht naar San Francisco voor de boeg. De terugweg was vrij angstaanjagend! De kronkelende weg langs de diepe afgronden zorgden voor de nodige zenuwen. Q heeft zichzelf zelfs even geblinddoekt, ze kon het uitzicht niet meer aan. Verder hebben we tijdens deze rit kunnen genieten van een mooie zonsondergang.  Tot morgen.

Sunset at Zabriski Point

Deze morgen om 5 uur wakker door de hitte in de kamer, airco was te lawaaierig dus moesten we zonder slapen. Dan maar opgestaan en naar de zonsopgang naar Zabriski point gaan kijken. Het was de moeite waard om voor op te staan.

Bij terugkomst in het hotel een stevig ontbijt genuttigd zodat we er weer tegenaan kunnen, dadelijk de baan op naar Artists Drive en naar badwater om dan Death Valley te verlaten en ons richting Mammoth Lakes te begeven van waaruit we Yosemite park gaan verkennen.

Voor we naar Mammoth Lakes vertrekken toch nog even Death Valley in, we moeten namelijk nog Devils Golf course, Badwater en Artists Drive gaan bewonderen.

Het landschap aan Devisl Golf Course bestaat uit grote blokken aarde/zoutblokken, je zou denken dat het geploegd is.

Badwater is het uitgedroogde meer dat op een niveau van 80 meter onder de zeespiegel ligt, de bodem bestaat er uit een zoutkorst, het is 9h30 ‘s morgens en het is alweer meer dan 41°C, vlug enkele indrukken opgedaan en dan vlug terug in de auto, het is niet echt gezond in die hiite.

Dan nog eventjes de afslag naar Artists Drive genomen, een rit van 14 km door een schilderachtig decor.

Nu is het tijd om Deayh Valley achter ons te laten en ons richting frissere oorden te begeven, we rijden door Death Valley richting Mammoth Lake, onderweg komen we nog vele lopers tegen van de The Badwater Ultramarathon, ‘the world’s toughest footrace  een loopwedstrijd van135 mijl of 217km te gek voor woorden, maar er zijn er velen die zich geroepen voelen.

De weg naar Mammoth Lakes is lang, en stillaan veranderd het woestijnlanschap in een groener landschap, omstreeks 16h komen we aan in de Sierra Lodge aan waar het een lekkere 25° is, dit doet deugd.

Tot morgen.

Op naar Death Valley

Gisteravond nog even een wandelingetje gemaakt door het hotel (Circus Circus), er bleek een gans pretpark in het hotel aanwezig, inclusief 2 roetsbanen en vele andere attracties, we leken wel in Walibi te zitten,. In het hotel was er ook een heuse winkelstraat met onder andere een Mc Donalds en Starbucks. Omstreeks 22h30 in os bedje, we waren dan al een 28 uur wakker en vonden het welletjes geweest.

Om 7 uur terug paraat om op tijd te kunnen vertrekken richting Death Valley, we planden een eerste stop aan de Red Rocks, een rotsformatie eventjes buiten Las Vegas, en je kunt het wel raden zeker… in het rood.

Het begint al terug aardig warm te worden, we maken nog een vlugge tussenstop om iets te eten, we vinden wonder boven wonder iets anders dan een hamburgertent.

Na de obligate fotoshoot vangen we onze tocht aan naar Death Valley, onze eerste stop is Dante’s View, een uitzichtspunt over Death Valley met een prachtig zicht over de zoutvlakten van Badwater.

Vervolgens doen we de 20 mules road, dat is een onverharde weg tussen de rotsformaties, zeer mooi, maar tegelijk bloedheet.

We zetten onze weg verder richting ons hotel in Furnace Creek, we komen voorbij Zabriski point en pikken dit uitzichtspunt ook maar eventjes mee, als we uit de auto komen wordt onze adem bijna afgesneden van de warmte, het lijkt wel of ze hier met een massa haardrogers aan het blazen zijn (denk dat dit is om Brenda te plezieren 😉 ) Vanop Zabriski point hebben we terug een prachtig zicht op de omgeving.

Op naar ons hotel, maar opeens zien we een wegwijzer naar Badwater, we besluiten om dit ook nog te doen en passeren de Golden Canyon, waar je een wandelingetje kan doen naar de Kathedral van een 3 km, in ons enthousiasme besluiten we om dit te doen, het is warm maar dat gaat wel lukken denken we, het is 116°F zien we in onze auto, daar gaan we dan, met de nodige voorraad water en “frisse” moed… maar na een kwartiertje wandelen beseffen we al gauw dat dit niet zo een goed idee was om dit te doen bij deze hitte (onze auto is trouwens de enige op de parking wat ook al geen goed teken is) en keren we wijselijk terug naar de auto. Achteraf blijkt dat 116° F overeenkomt met 47° C, toch niet echt wandelweer dus.Nu vinden we dat het welletjes geweest is voor vandaag en besluiten naar ons hotel te gaan om eventueel nog een frisse duik te nemen. De duik hebben we genomen, maar zo fris was het niet, door de hitte hier was het water aan de warme kant, maar het heeft toch deugd gedaan.

In het hotel nog vlug iets gegeten deze avond en nu bedje in.

Morgen nog naar Badwater en daarna zetten we koers naar Mammoth Lakes en Yosemite Park.

Deze morgen om 3h45 uit de veren omdat we om 4h30 willen vertrekken naar Amsterdam waar onze vlucht naar Las Vegas via Londen vertrekt om 10h20, niets te vroeg blijkt want het is vreselijk druk op Schiphol.
Onze vlucht vanuit Londen naar Las Vegas vertrekt met een uurtje vertraging, maar na een vlucht van 10 uren komen we omstreeks 15h40 plaatselijke tijd aan in Las Vegas.

Daarna op naar het autoverhuurbedrijf waar we een Toyata SUV besteld hebben, maar waar we buiten komen met een Dodge, niet slecht, en het voornaamste is… al onze koffers passen erin 😉 en hij heeft een goede airco, want het is hier zeer warm, om niet te zeggen heet!

Onze volgende stop is een Wallmart, waar we ons een frigobox aanschaffen en de nodige drank voor de volgende dagen.

Op naar ons hotel nu, het gigantische hotel valt erg mee, we zijn vlug ingecheckt en krijgen een kamer op het 32ste verdiep, dadelijk gaan we het hotel nog eens verkennen maar daarna gaan we toch ons bedje gaan opzoeken, we zijn nu ondertussen al 26 uur uit ons bed en dat begint te wegen, de rest van Las Vegas gaan we wel gaan verkennen bjj onze volgende passage als Latoya en Greg er bij zijn.

Morgen op naar Death Valley.

Wil je een mailtje krijgen bij een nieuwe post op onze blog, vul dan aan de rechterkant je email-adres in.