Wat een dag!

Vandaag was bijna onwerkelijk!
Deze ochtend stond de wekker alweer om 10 voor 5 om de zonsopgang te kunnen meemaken. Papa rolde uit bed na het aflopen van de wekker en piepte met kleine oogjes langs het gordijn naar buiten. Wolken! Helaas geen zonsopgang, wel nog lekker 2 uurtjes verder slapen. We hoopten dat dit geen voorteken voor de rest van de dag zou worden…eentje met tegenslagen. Om kwart voor acht stond onze vlucht geboekt met de helikopter.

We arriveerden ruim op tijd aan de luchthaven en het was daar al een drukte van jewelste! Het was nog steeds bewolkt maar in tegenstelling tot gisteren leken het deze keer geen onweerswolken. Nog een half uurtje in spanning wachten en dan zouden we weten of we de lucht in konden. Tromgeroffel….jaja! Jullie duimpjes hebben geholpen, onze vlucht ging door! Hoera! We kregen allemaal op naam een plaats toegewezen, in zo een heli is het niet om het even waar je gaat zitten, alles is volgens gewicht bepaald. Nog even een foto voor de helikopter en we mochten aan boord.

Papa en ik zaten aan het raam, mama en Latoya tussen ons in. Daar zaten we dan, alle 4 op een rijtje achter de piloot met een gigantische koptelefoon op ons hoofd en toch wel wat zweethandjes. Het was voor ons allemaal onze eerste helikoptervlucht en we wisten niet goed wat te verwachten, zou het fel bewegen? Zouden we misselijk worden? Last hebben van hoogtevrees? Na enkele geruststellende woorden van de piloot stegen we op…. en weg waren we! Het was FENOMENAAL! De helikopter was boven onze verwachtingen uit super stabiel, van de hoogte hadden we geen last en het uitzicht…daar zijn gewoon geen woorden voor. In ons koptelefoon hoorden we eerst een leuk deuntje, tegen dat we over de canyon waren kregen we de hele uitleg te horen over het ontstaan en de geschiedenis van de canyon. Na ongeveer 25 minuten konden we onze voetjes weer op de grond zetten en we liepen alle 4 met een glimlach tot achter onze oren terug naar de auto. Wat een ervaring! Onze eerst helikoptervlucht ooit, en dan nog over zo een mooi natuurverschijnsel.

Het was intussen tijd om afscheid te nemen van de Grand Canyon. Met een koffie en een donut in de hand laadden we de auto in en zeiden de rim vaarwel. Hup naar onze laatste bestemming van deze reis: Las Vegas! De rit van de Grand Canyon naar Las Vegas is niet zo lang, dus we hadden tijd genoeg om tussendoor nog wat te toeristen. En laat nu net een super lang stuk van route 66 tussen deze 2 plaatsen liggen. We hebben onze hele middag doorgebracht op deze door  natuur omgeven historische weg en het was fantastisch!

Het eerste stadje dat we doorkruisten was Seligman en het was meteen alsof we de film Cars binnenreden. Oldtimers, oude ‘gas stations’ die waren omgebouwd tot souvenirwinkels, motels, …. we wisten niet waar eerst kijken. We dropten de auto vlug langs de kant van de baan en liepen even door het dorpje (= straat). Intussen hadden we ook wel een dorstje gekregen en hadden we ons oog laten vallen op een leuk wegcafeetje: Snowcap ; Het stond er ook vol met oldtimers, op de oude tafeltjes stonden grote fake bloemen, echt alles was over de top kitsch, maar het was echt af. Iets bestellen bleek een hele opgave te zijn, niet door de drukte, maar door de vele grapjes. Het begon al toen Latoya de deur wou openen. Dit wou maar niet lukken, de klink deed het precies niet. Na een goed te kijken bleek de deur 2 klinken te hebben. Langs elke zijde van de deur één… en Latoya had natuurlijk de verkeerde vast. Vervolgens liepen we van de ene grap in de andere, cola met kilo’s ijs, bij het vragen van een rietje kregen we een hoopje stro, bij een klein ijsje kregen we een dopje ijs, en zo ging het maar door! We lagen echt in een deuk! Wat een aanrader!

Met pijnlijke lachspieren keerden we terug richting auto, klaar voor het volgende stuk route 66. Langs de rest van de weg kwamen we nog verschillende oude ‘gas stations’ tegen, hopen oldtimers en tot Latoya’s grote vreugde: Enkele cactussen.

Onze tocht over route 66 liep tot in Kingman, na dit dorp bedankten we route 66 voor de geweldige namiddag en gingen dan de snelweg op, in rechte lijn naar Las Vegas.

Of dat dachten we toch. Door al onze euforie over de route 66 waren we bijna de Hoover Dam vergeten! Gelukkig lag deze op onze weg en konden we vlot een korte tussenstop maken. Prachtig om te zien hoe zo een bouwsel zoveel water kan tegenhouden.

Rond 19u waren we in ons hotel Circus Circus (we eindigen dus in hetzelfde hotel als we begonnen zijn), vlug zijn we in onze avondkleren gesprongen en hebben we koers gezet richt Fremont Street. En alweer stonden we daar…met onze mond open tot op de grond, verbaasd over wat we zagen! Zo onwerkelijk! De hele straat was overdekt door een groot neon – plafond waar een grote lichtshow met muziek op werd gegeven! Hoewel we meer zin hadden om gewoon te blijven staan en staren, kregen we onszelf toch zo ver om verder te wandelen richting ‘The Golden Nugget’. Dit hotel zou volgens Aldo en Petra een top buffet hebben voor een spotprijsje. Tot onze vreugde was het ook nog eens Italiaanse avond, dus we hebben ons kunnen laten gaan. Wat een top tip.

Anderhalf uur en dik gevulde buikjes later stonden we weer op de stoep naar het neon – plafond te staren. We hebben de hele straat doorgeslenterd en keken naar alle acts en shows onderweg. Trashbeats, graffiti, halfnaakte vrouwen (waarvan zelfs één hoogzwanger), dansende travestieten, starwars, spiderman, … je kan het zo gek niet bedenken of het staat er. Je kon zelfs langs een soort kabelbaan door de lucht doorheen heel de straat vliegen!

Met pijnlijke ogen van al dat neon vertrokken we terug naar ons hotel, klaar voor de Strip morgen, al kunnen we haast niet geloven dat het nog zotter kan worden.