Afgronden en wolken in de Grand Canyon

In alle vroegte trokken we deze ochtend de deur van onze kamer achter ons dicht. Met kleine oogjes gingen we richting auto, want om 5u38 zou de zon op komen. Dit wilden we voor geen geld missen. Maar helaas de wolken gooiden roet in het eten, even twijfelden we om terug in ons bedje te kruipen, maarja, we waren nu toch op en we besloten toch de kans te wagen. Hup de auto in en richting het view point. De wolken bleven, maar via een kleine gaatje, ergens in de verte van de canyon konden we toch een beetje de zon zien verschijnen. Het was niet veel, de canyon baadde niet in prachtig oranje zonlicht, maar we waren toch blij dat we geweest waren. Morgen staan we weer vroeg op en ondernemen we een tweede poging.

En daar zaten we dan… om 5u50 in de ochtend, klaarwakker in onze auto. Dan maar naar de receptie om het weerbericht voor de komende dagen te bekijken. We profiteerden van de gelegenheid om even op het snelle wifi-netwerk te gaan (om 6u ’s ochtends zit er nog niet veel volk in de receptie om te internetten). Met 2 koffies en een thee gingen we terug naar de kamer waar onze ontbijtkoeken op ons lagen te wachten. Het was intussen half 7… onze helikoptervlucht was pas om 9u35. Nog een tijdje niets te doen dus. Latoya en ik vielen terug in slaap en mama en papa gingen naar de winkel om onze lunchpakketten te kopen.

Om half 9 vertrokken we terug richting de luchthaven voor de helikoptervlucht, het was nog steeds zwaar bewolk en in de verte hoorden we het zelfs  rommelen in de lucht. Met een bang hartje gingen we binnen en de man aan de receptie bevestigde helaas wat we vreesden. Het was te gevaarlijk om op te stijgen, onze vlucht werd geannuleerd. Morgen een nieuwe kans, we hebben een reservering om half 8 ’s ochtends en hopen alsnog de Grand Canyon vanuit de lucht te zien.

Daar we de afgelopen dagen bijna altijd tijd tekort hadden, hadden we nu plots tijd te veel, we aten een 2^e ontbijt (we hadden toch nog veel koffiekoeken van gisteren over), smeerden ons stokbrood voor ’s middags, trokken de stapschoenen aan en gingen richting visitor center voor wat tips over de wandelingen.
We kozen ervoor te ‘hiken’ op het ‘Bright Angels trailhead’. Op aanraden van de ranger zouden we tot aan het eerste ‘restpoint’  gaan. Deze tocht zou een lengte hebben van 2.4 km enkel hebben en ongeveer 3 tot 4 uur in beslag nemen. We begonnen vol goede moed aan de wandeling. Maar al snel bleek wat voor wandeling dit zou worden, eentje langs diepe afgronden, over een paadje van soms maar 1m(!) breed.

Ik heb (vrij extreme) hoogtevrees, dus na 5 minuten stappen ( en nog maar 100 m verder te zijn) stonden we voor een dilemma: verdergaan op mijn super traag en beverig tempo, of terugkeren. We besloten ervoor verder te gaan, ik ging hier niet flauw doen (voelde me wel al flauwtjes) en we hebben de tocht tot aan het ‘restpoint’ gehaald (na enkele breekpuntjes bij mij). We deden er anderhalf uur om naar beneden te gaan, naar horen zeggen zou het dubbel zo lang duren om terug te keren, want de terugweg liep volledig bergop, terug naar de rim.

De tocht was wel meer dan de moeite waard! Het uitzichtpunt was fenomenaal en zo we hadden alweer een picknickplekje om jaloers op te zijn en het belangrijkste van allemaal, de zon was erdoor gekomen. Één nadeel, het zat er vol met eekhoorns, deze kleine bandietjes waren totaal niet schuw en zonder schaamte waren ze binnen de kortste keren aan de rits van onze rugzakken aan het prutsen om onze boterhammetjes te stelen. Snel hebben we onze lunch opgegeten en de nodige fotoshoot gehouden op een uitstekende rots, niet van mij natuurlijk, ik zat ergens achter een struikje onze rugzakken tegen de eekhoorns te beschermen terwijl de rest van de familie lekker op de rand ging zitten.

Na een half uurtje hebben we weer aangezet voor de terugtocht die waarschijnlijk dubbel zo lastig zou zijn, maar was dat even een meevaller! Door mijn trage tempo hadden we er op de heenweg blijkbaar abnormaal lang over gedaan, de terugweg, waarbij je de afgrond niet zag en ik dus goed kon doorwandelen hebben we wonder boven wonder ook in anderhalf uur kunnen afleggen. De gehele weg liep wel bergop, er waren veel tegenliggers waardoor we soms langs de rand van de afgrond moesten wandelen en we hielden 3 tussenpauzes. Maar al bij al was de terugtocht totaal niet zo lastig als verwacht. We arriveerden wel als 4 tomaatjes boven maar we zijn toch wel trots op onszelf dat we deze tocht hebben gemaakt.

Het was intussen ongeveer 15u. Nog tijd genoeg om de shuttle langs de rim te nemen en bij alle view points af te stappen dachten we. Er waren in totaal 9 stops om te gaan bekijken, bij elke stop kreeg je weer een heel ander uitzicht over de canyon, en op sommige plaatsen konden we zelfs de Colorado spotten! We hadden een mooi blauw streepje diep in de canyon verwacht, wat we kregen was een modderige  bruine streep die door de diepe geul liep. Het is echt onvatbaar dat deze rivier heel de Grand Canyon heeft gecreëerd! Ondertussen begonnen de wolken terug te keren, en ja hoor, daar was het onweer terug, onvoorstelbaar snel zag de lucht volledig zwart en zagen we op in de verte de bliksem inslaan op de rim. We kregen toch wel eventjes krampjes toen we dat zagen.

We wandelden van halte 4 naar halte 5 via een heel mooi rimpaadje en bij het opstappen op de bus bij halte 5 kregen we de melding dat we nog maar 1 stop verder konden, het onweer kwam dichterbij en het werd te gevaarlijk met de bliksem om de verdere haltes nog te bezoeken. Geen probleem dachten we, nog even op het gemakje wandelen aan halte 6 en vervolgens in het dorpje nog wat rondkijken, het was tenslotte nog maar rond 16u. Eens op het uitkijkpunt was het toch wat angstaanjagend, de lucht kleurde steeds donkerder en de bliksems sneller en sneller na elkaar! We wilden dan ook zeker de volgende bus naar het dorp halen. Bij de halte bleek dat geen probleem, iedereen moest mee! De buschauffeur propte de bus zo vol mogelijk en wou het liefst niemand achterlaten, te gevaarlijk zei hij, de ‘storm’ kwam te dicht, iedereen moest daar zo snel mogelijk weg. De groep fietsers die nog langs de weg stonden werden zelfs door een ranger opgevangen om hun daar zo snel mogelijk weg te krijgen! Wat een spanning, de adrenaline stroomde toch wel vlot door onze aderen. Maar eind goed al goed, we kwamen veilig aan bij onze auto en reden door de dikke druppels door naar onze kamer, waar we een lekker warme douche namen om vervolgens een heerlijke cocktail te gaan drinken in de ‘bar’ (lees: enkele zeteltjes naast de receptie, de bar zat vol dankzij de regen).

Strakjes spreken we af met Jill en Jacob om samen iets gaan eten! Het was alweer een geslaagde dag, ondanks de kleine tegenvallers met het weer! Duim zeker met ons mee, zodat we de helikoptertocht toch kunnen maken!

Net terug van een heerlijk diner in een steakrestaurant samen met Jill en Jacob,  heel gezellig.