Van Antelope Canyon tot Horseshoe Bend

Vandaag kunnen we eigenlijk het beste samenvatten in één woord: WAAAUW! Voila, einde blog voor vandaag.

Grapje, nee, we liepen vandaag van het ene natuurwonder in het andere. We begonnen de dag met een rit van 2 uur naar Antelope Canyon, we haalden wel een uurtje in, want we reden weer de tijdszone van Arizona in, dit wil zeggen dat het plots een uurtje vroeger was. Onderweg kwamen we de Lone Rock tegen, een eenzame rots midden in het Lake Powell, nieuwsgierig als we waren maakten we daar toch even een tussenstop. We hadden nu toch tijd over 😉

De Lower Antelope Canyon is de minst druk bezochte canyon, de Upper is blijkbaar meer in trek. Maar onze goede bron (Sabien) wist ons te vertellen dat de Lower toch wel mooier is. Deze ligt namelijk dieper en je loopt dan echt tussen de rotswanden in. Toen we aankwamen was het vrij bewolkt en we vreesden dat we geen mooie licht inval zouden hebben. Allemaal overbodige zorgen bleek achteraf. Hector (onze Native American gids) wist ons te vertellen dat we dankzij de bewolking de mooiste kleuren te zien zouden krijgen.
Om in de Lower te geraken moesten we een heel stuk afdalen met lange smalle ijzeren trappen die in de canyon waren geplaatst. Ik (Quiara) stond dus al vanaf het begin doodsangsten uit. Eenmaal in de canyon werden we al meteen getrakteerd op een prachtig beeld van de rode rotsen. Adembenemend! Hector was meteen heel hulpvaardig, hij stelde voor ons de instellingen van onze camera op punt, zodat we de beste foto’s konden nemen en gaf tips over de lichtinval en fotogenieke plekjes in de canyon, ook toen hij mijn hoogtevrees opmerkte kreeg ik meteen tips om makkelijker af te dalen en over elk steentje en hoekje had hij wel iets te vertellen. Jaja, we hadden geen betere gids kunnen wensen.

De tour duurde 75 minuten en was echt meer dan de moeite waard, om elke bocht en na elk trapje stond de volgende verrassing van prachtige uitzichten ons te wachten. Uiteindelijk kropen we na exact één uur en een kwartier langs de andere kant van de canyon de grond uit, we bedankten Hector uitvoerig ( mét fooi enzo…). Daarna sprongen we terug in onze auto om de Horseshoe Bend te gaan bewonderen.

Horseshoe Bend lag op nog geen kwartiertje rijden van de canyon, we lieten de auto achter op de parking en vertrokken met een voorraadje water en de waarschuwing van ‘extreme heat’ richting de Horseshoe Bend. De wandeling liep helemaal bergaf (wat dus betekende dat de terugweg bergop was) tot aan soort plateau waar we dan uitzicht zouden hebben op de Colorado rivier dat een mooie hoefijzervorm heeft gemaakt in de canyon. In theorie leek dit allemaal mooi en vanzelfsprekend. Tot we aankwamen! Om een goed uitzicht te hebben moest je aan een afgrond van enkele honderden meters gaan staan! Doodsangsten heb ik (Q) uitgestaan, en mama maar lekker dicht bij die rand gaan lopen. Jammer van de hoogte, want het was wel super mooi.

De wandeling bergop verliep vlotter dan verwacht en als 4 tomaten kropen we in de auto, verlangend naar de airco en fris water. We zetten vervolgens aan richting ons ‘huisje’. Super gezellig en alweer niet ver. We waren al om 13u30 klaar met onze dagplanning dus we besloten van de omgeving te genieten, trokken snel onze bikini’s en zwembroek aan en gingen naar het ‘strand’ van Lake Powell.

Het ‘strand’ was enkel te bereiken via een safari-achtig baantje waar je maar 10 mijl per uur mocht rijden en vervolgens nog een wandeling/klim over een prachtig canyonlandschap. Het strand dat we hadden verwacht bleek gewoon de rotsen/gesteenten van de canyon te zijn die zacht het water inliepen. Prachtig! Op zo een mooie plaats hebben we nog nooit gezwommen. Rode stenen, azuurblauw water en bijna niemand rond ons. Wat een ervaring. We verbleven een uurtje of 2 rond het meer, genoten ten volle van de zon en deden een dutje op de rotsen (lag niet bepaald zacht, maar daar kan een mens nu niet over gaan klagen).

Rond 18u klommen we weer tot aan de auto, wat geen makkelijke opgave was op onze teenslippertjes. Donkere wolken kwamen intussen onze richting uit, dat beloofde weer een onweer. We reden nog vlug even naar een paar andere uitzichten, onder andere bij de dam van Glen Canyon en het Navajo strand.

Na een super leuke dag, gingen we nog pasta en pizza eten, waarbij de oudjes een hele (!) kan bier bestelden (zie onderstaande foto) ze hadden grote dorst zeker?! 😉 We maakten een wandeling naar ons huisje en kruipen nu ons bedje in. We zitten intussen aan 4150 gereden kilometers en gaan er morgen nog wat aan toevoegen;